Meegaan met de tijd: ik heb een tablet aangeschaft! Dagelijks verwerf ik me nieuwe vaardigheden, al kost het tijd en geduld om specifieke vaardigheden onder de knie te krijgen.

Het experiment van vandaag is tekenen. Met een pen over het scherm… het duurt even, voordat ik zie wat ik gedaan heb. In mijn dagboekjes kleur ik tekeningetjes wel in met het restje uit een kopje espresso: mooi bruin! Of het zwart van de inkt wat laten vlekken en vervloeien met een beetje spuug.

 

 

Zo’n tablet wil geen koffie en ook geen vieze vingers. Een eeuw geleden memoreerde de schilder Pierre-Auguste Renoir dat verf in een tube een mooie uitvinding is, maar dat daardoor het beroep verfmenger verdwijnen zal.

Gewoonten hebben we nodig, al moeten we die gewoonten soms bijstellen, omdat de omstandigheden veranderd zijn. Dat geldt niet alleen voor het bewegingsgedrag, dat geldt voor alles. Ik ben benieuwd hoe die tekeningetjes nieuwe stijl zich gaan ontwikkelen zonder koffie en zonder spuug.

 

Bijna dagelijks van 10.00-11.30 uur class bij mijn achterburen Noord Nederlandse Dans: repeteren van bewegingen zonder dat het een sleur wordt, elke dag alert voor het optimale van het lijf. Ontwikkeling en verdieping van bewegen, liefst op een manier dat je er oud mee kunt worden en niet voortijdig slijt.

De opbouw van die dagelijkse class is zo interessant. De traagheid van bewegen aan het begin van die anderhalf uur lijkt op de lagere schoolboekjes toen ik leerde schrijven. Eerst duidelijk dan snel stond er op het kaft. Datzelfde principe gaat ook voor dansers op. Het voorstellen van een serie bewegingen, het oppakken van het ritme en het samenspel met de ander(en), vraagt om herhaling. Eerst langzaam tot het min of meer vanzelf gaat en dan pas in het bedoelde tempo.

Het gaat niet om winnen, maar om de creatie. Liefst zo perfect mogelijk uitgevoerd. Elke voorstelling is net even anders, want het zijn geen herhalingen van een moment zoals op de televisie. Altijd in beweging en in ontwikkeling, bovendien zonder puntentelling. De laatste voorstelling is altijd anders dan de allereerste van een productie. Ga twee keer! Misschien moet je daar wel liefhebber of een vakidioot voor zijn, zoals ik.

Bij de afscheidsvoorstelling van Noord Nederlandse Dans werd ik getroffen door een prachtig armgebaar, een gebaar zoals bij het omslagpunt van een golf die aan komt rollen in een deinende zee. Een moment wat er is en dan wegglijdt in het niets of in de eeuwigheid? Wat zal het zijn? Het is méér dan alleen een mooi gebaar…

 

Twee werkwoorden die in eerste instantie niet zo snel bij elkaar gezet worden. Toch horen ze bij elkaar. Hoe maak je het wachten aangenaam? Ik bedoel maar, soms zit je te springen om aan de beurt te zijn of dat de trein komt en soms is het heerlijk om een beetje te zitten suffen en je blik valt op een schilderij of iemand met bijzondere versierselen of er is een speciale schaduw waar je oog naar toe getrokken wordt. Dit keer viel mijn blik op een tafel met spullen.

“Zou dat een installatie zijn?” vroeg mijn buurvrouw. Installaties zijn kunstwerken. Ik keek nog eens goed: lange lege doosjes en misschien ook doosjes waar nog iets in zat, potjes, een veger zonder blik. Nog veel meer spulletjes, mogelijk vallend onder de noemer ‘on-opruimbaar, maar je weet nooit waar je het nog eens voor kunt gebruiken’. Er stond een hoge stofzuiger onder die tafel, wel met een slang maar zonder steel. Allemaal heel decoratief in die wachtkamer van het ziekenhuis, waar natuurlijk ook stoelen stonden, tafeltjes ertussen met beduimelde tijdschriften, reproducties in lijstjes aan de muur, een klok en in de hoogte een televisie zonder geluid.

Mijn blik dwaalde rustig rondom en ik zag mannen in van die mooie grijze broeken met overal zakken erin en eraan hangen. Een trappetje en een gat in het systeemplafond: er worden tl-buizen vernieuwd. Niks geen installatie! Nieuwe lampen en de spullen die nodig zijn bij het vervangen en om de boel weer netjes achter te laten. Maar het had zeker een installatie kunnen zijn! Natuurlijk was het dat wel, maar niet voor lang.

Een stop voor het ligbad in Kamtsjatka! Ik moet er ineens aan denken door de rubriek in de krant, waarin iemand – meestal een bekende Nederlander – vertelt over zijn of haar bijzondere boek. Jelle Brandt Korstius laat ons weten hoe verknocht hij is aan de Bosatlas en heeft het o.a. over Kamtsjatka. Meteen komt een van de tv-afleveringen van op reis met Michael Palin bij mij boven. In Kamtsjatka ging hij namelijk verwoed op zoek naar een stop voor het ligbad in zijn hotel.

Nergens eentje te vinden, maar het was wel een hele leuke aflevering! Kamtsjatka is zo’n naam die ook bij mij associaties oproept met een mysterieus land, héél ver weg, zoals in sprookjes. Ook met aardrijkskunde vergat je zo’n naam niet. Hoe zou het er daar uitzien? Hoe leven de mensen daar? Die vraag is er nog steeds, want alleen de humor van Michael Palin – over het bad zonder stop – is blijven hangen. Erg goed herkenbaar, want natuurlijk blijft het water weglopen uit een bad omdat het gat afdrukken met je hiel of een washandje niet helpt: alleen een passende stop is afdoende. Hoe het afliep?? Ook dat weet ik niet. Heeft hij misschien achteraf een passende stop opgestuurd uit Engeland?

Onlangs in Londen moest ik er weer aan denken. In onze bed&breakfast hebben we de beschikking over een mooie badkamer met bad en een stop die goed afsluit, weliswaar een beetje verscholen onder het schuine dak van de zolder. Zijn de Engelsen altijd meer op een ligbad ingesteld dan op een douche? Ik vraag me af hoe mensen, die niet over voldoende mobiliteit beschikken, dat dan doen. Gewoon niet meer in bad?

Ik doe een test: ik stap in het bad, blijf staan en behoedzaam zonder de hele badkamer blank te zetten, laat ik het water over me stromen en denk aan de sproeiers van de autowasstraat. Rechtop staan lukt alleen met mijn hoofd door het dakraam.

Onder narcose voor het verwijderen van de schroef en het draadje uit mijn bovenarm, die nu weer heel en bijna geheeld is. Het plotselinge en onverwachte moment: ‘U krijgt nu wat extra zuurstof!’ Rats, zo’n ding over je neus en mond alsof je voor het eerst een snorkel probeert. Dat was even schrikken. De reactie om het eraf te rukken en met mijn ledematen te keer te gaan, kon ik onderdrukken. Rustig blijven, diep ademhalen, denk aan die andere keer en dat lukte…

Ik stond met bed in de file voor de operatiekamers, had het uitzicht op een reproductie van Monet – een weiland met klaprozen in een glooiend landschap, waarin een dame met parasol naar me toe liep. Met dat beeld in mijn hoofd ging ik onder zeil en werd later tussen die klaprozen wakker. Dat landschap van Monet kwam terug in mijn hoofd en ik vertrok – ook nu – toch prettig.

En het wakker worden daarna? Er wordt me gevraagd of ik een boterhammetje wil. Met boter en kaas? Ik vraag of boter échte boter is of margarine of iets wat daar op lijkt. ‘Nee, het is geen roomboter. Eet u dat altijd? Dat doet mijn moeder óók. Het is u niet aan te zien’. Nu ben ik alleen vergeten te vragen waaraan dat dan zichtbaar kan zijn. Met die vraagstelling kan mijn hoofd nog wel een tijdje vooruit als er geen beeld beschikbaar is…