Op youtube zijn filmpjes te zien met specifieke trainingen voor core stability. Strakke lijven, strakke pakken, stoere mensen… dreunen, in vieren geteld ter ondersteuning.

Core wordt vertaald met: kern, pit, hart, het binnenste en het klokhuis van een appel.
Daarom zou ik core stability willen vertalen met: ‘Dat, waar het om draait’. Het gaat veel verder dan voldoende kracht hebben om je staande te houden.

Kijk naar kleine kinderen, die vanaf een maand of drie, zich actief met hun omgeving uiteen gaan zetten. Ze gaan het hoofd optillen, draaien, kruipen, gaan zitten, knielen, zich ophijsen, allemaal voorbereidende fasen in de ontwikkeling van hun motoriek om uiteindelijk zelfstandig te kunnen staan en gaan. Ze maken er hun eigen geluid bij!

Strekken en draaien van top tot teen: het zijn de meest basale bewegingen, die we ongemerkt over het hoofd gaan zien. Core stability, het klokhuis van het menselijk lichaam kunnen koesteren en de ruimte geven is een kunst, je leven lang!

Vandaag naar een huisconcert, uitleg over muziek uit de 16e eeuw. Zonder woorden vertolkt door de zink: ‘Ancor che col partire‘. Je gaat weg om weer thuis te komen. Dat thema versterkt in die persoonlijke uitroep: ‘Ik wil elke dag wel duizend keer weg gaan om steeds weer bij je terug te kunnen komen!’

De mensen van toen gingen te voet, te paard of met een koets. De lange pelgrimstochten waren niet gericht op het doel, maar om ervaringen op te doen tijdens de lange soms barre tocht heen én terug. Het doel was middel. We zeggen nu dat is therapie, ervaringskennis, inspiratie opdoen, bezinnen en misschien tot rust komen.

Bijzonder, ik heb geen van de bezoekers van dit huisconcert een snelle blik op een mobieltje of smartphone zien werpen. Wekt die oude muziek een oergevoel? Geen informatie à la minute nodig? Het komt zoals het komt, je bent alleen ter plekke, daar waar je bent.

Afgelopen week het toneelstuk ‘Hamlet versus Hamlet‘ gezien. Niet de traditionele Hamlet van Shakespeare, het is een bewerking van Tom Lanoye.

Het licht gaat uit en moederziel alleen staat Hamlet daar tegenover zijn gehoor. De eenzame twijfelaar, die het hele toneel vult met zijn tengere gestalte. Hij bereikt de zaal overal tijdens het uitspreken van de zinnen met mooie taal. Hij neemt een duidelijke pauze bij de leestekens: een actieve rust. Een rust, die op radio en tv bijna uitzondering geworden is. De rust die noodzakelijk is om te werkelijk te kunnen horen wat er gezegd wordt.

Natuurlijk valt me op hoe hij staat: breed in de borst en schouders, de armen tot in de vingertoppen ontspannen, zijn gestalte gedragen door beide voeten.
Probeer zelf zo te gaan staan, dan ontsnapt er meteen een diepe zucht… je bent voor- en achterkant, je bent boven en beneden, met een linker- en een rechterkant! Zo staan, dat kan alleen wanneer je de twijfel overwonnen hebt en volledig kan zijn.

Villa Borghese, Rome… Mijn directe associatie met Villa Borghese is het beeld met de graaiende vingers in het vlees gedrukt! Levensecht en toch van wit marmer. In de zaal ernaast een beeld van dezelfde beeldhouwer Bernini. Ook al staan ze in een gescheiden ruimte, die twee beelden blijven met elkaar verbonden.

Wie zijn het? Het zijn Daphne en Apollo. Ze komen uit de Metamorphosen van Ovidius. Daphne, die wegvlucht voor Apollo. Het is een beeld met lichtvoetige slanke figuren. Het is niet Apollo, die zijn vingers zo levensecht in het marmer gedrukt heeft. De verliefde Apollo wordt ogenschijnlijk door haar meegenomen in de luchtigheid van wuivend blad, ook al maakt Daphne nog een afwerend gebaar.

Dat woeste grijpen is het andere beeld: Proserpina wordt bruut gegrepen en meegesleurd door de sterk gespierde Pluto. Haar gebaren zijn vol afweer en ze probeert hem van zich af te duwen: ‘Dit wil ik niet! Laat me los!’ Haar wacht de onderwereld.

Beide beelden laten zo mooi een tegengestelde bewegingsrichting zien, dat moet je in het echt gaan zien, niet op een afbeelding…

Volledig uitgestrekt op een bank onder een warme douche en het laten gebeuren… Stilte, geluid van stromend water, ritmische bewegingen over mijn benen. Stilstaan bij wat? Nee, stil liggend beweging ondergaan en toch rust ervaren. Die prettige gelatenheid zonder tijdsbesef is iets wat veel mensen ontberen.

Is thalasso luxe? Nee, het brengt de vriendelijke kant van mensen aan de oppervlakte, de gewone menselijkheid zonder prestatie, competitie of concurrentie. Zonder water, gewoon thuis in de tuin of ergens op een stoel of liggend op een bank in een fysiotherapiepraktijk kan het ook! Toch is het mét dat warme zoute water over je heen een extra ervaring!