Bij iedere bushalte, op het perron van een station, in de rij bij de kassa, in alle wachtkamers, je ziet wat ze doen, waar ze ook mogen zijn: zij wachten ergens op.

De een verveelt zich, de tijd duurt lang, de ander geniet van een moment van even rust en schakelt de tijd een beetje uit. Is wachten verloren tijd of benut je het toegeschoven lege moment voor een klein werkje?

 

Dit jaar wordt de Eerste Wereldoorlog herdacht. Het jaar 1914, het is nu honderd jaar later. Een losse knie, unverletzt, geht einsam durch die Welt… Die knie uit een gedicht van Christian Morgenstern* is niet te tekenen, dit filmpje op youtube* zegt meer. *aanklikken

Het regent, het is nat
Ik ga naar het zwembad

Nu snel het water in
Want anders word ik nat

Kijken naar de wolken heeft iets speciaals. Het roept een heel ander gevoel op dan wanneer je naar een boom of naar mensen kijkt. Wolken zijn nooit gelijk, een wolk is steeds in verandering, wolken doen een appèl op onze fantasie.

De wolk beweegt, blijf rustig liggen en alles trekt aan je voorbij…

Mijn oog valt op een plaatje achterop een tijdschrift. Drie mannen van achter met hun rug, voornamelijk de bilpartij, getatoeëerd. Het zijn Maori’s. Ik moet aan een andere reclame denken, vrouwen in badpak met gekruiste bandjes op de rug en badmutsen op. In eerste instantie zie je meer van hetzelfde, bij beter kijken is niemand gelijk!

Tatoes hebben een symboliek of horen bij specifieke traditionele achtergronden, dat gaat te ver voor dit blog. Hoe verouderen die tatoes? Gaat alles zakken, hoe ziet het er dan uit? Dan bieden die badpakken een betere camouflage.

Eerlijk gezegd vraag ik me dat soort zaken niet af. Ik kijk naar die gestalten, de bouw en hoe ongelofelijk veel verschillen er toch bestaan. Ieder mens heeft zijn eigen verhoudingen en manier van bewegen wat zichtbaar is in hoe het lijf zich gevormd heeft. Schouderbandjes en tatoe’s vallen uit het beeld.