Een reportage over vogels op de tv fascineert me. Vogels hebben armen, die we vleugels noemen. Ze zetten daarmee hun vlucht in om er daarna niet meer mee te bewegen, ze drijven met hun vleugels op de lucht. Wanneer ik ernaar kijk willen mijn schouderbladen al bijna naar achteren trekken om armbewegingen zijwaarts breed in te zetten. Ik stel me voor hoe het is om zo’n condor te zijn. Vast anders dan een mus, merel of meeuw…  De schouderblad-bewegingen gaan in fasen door mijn armen tot in mijn vingertoppen, de brede beweging op en neer wordt ritmisch afgemaakt. Met een impuls omhoog en met een bijna zegenend gebaar terugdalend tot de volgende impuls doorkomt. Om het gevoel van zweven te krijgen moeten mijn benen in actie komen, zodat mijn armen ver uiteen gespreid mee mee kunnen gaan in flauwe bochten alsof er werkelijk sprake is van thermiek. Het grappige van het imiteren van vliegen en zweven is dat je vanzelf rechtop komt, je borstbeen heft en de wervelkolom strekt. Door zo heel veel breedte te ervaren, is de strekking van je lijf een cadeautje! Alles wat neigt tot krom trekt spontaan weg…

Bladeren verkleuren en vallen al. Er bloeit nog hier een daar een roos. De laatste rijpe tomaten. De woekerende oost-indische kers geeft nog kleur en er is een zonnetje… Het september-gevoel, zoals vroeger met nieuwe schriften, dient zich aan. Morgen is het maandag!

Er wordt altijd aangeraden dat je niet naar de grond moet kijken, maar de blik op vooruit of meer in overdrachtelijke zin: het hoofd omhoog! Niet op alle torens staan haantjes of kruizen als windwijzer. Op de Martinitoren in Groningen staat een paard. Op de toren van de Jacobikerk in Utrecht heb ik samen met een buurtbewoner de jacobschelp ontwaard. De windwijzer op het paleis op de Dam is een koggeschip. Op het gebouw van Beursplein 5 is ook een bootje te zien, dat bootje roept vragen op: een VOC schip of misschien alleen het schip als symbool?

Kortom het hoofd omhoog is veel meer de moeite waard dan naar beneden kijkend dubbeltjes zoeken, bovendien dubbeltjes bestaan niet meer en om een gelukbrengende cent te vinden moeten we naar het buitenland…

Er zijn dagen dat je behoefte hebt om leeg te worden van binnen en het stil te laten worden in je hoofd. Niks is dan fijner om naar zee te gaan en het geluid van de wind en de golven op je in te laten werken. Beetje slenteren over een boulevard, een visje eten en wat kijken naar mensen die zo’n beetje hetzelfde doen of zich juist uitleven in actie met een vlieger, een bal, een fiets of surfplank of wat dan ook.

Vrij onbewust staan we doorgaans in het leven, soms bedrijvig en soms wat rustiger. We zijn in een lijf gekropen en dat groeit mee door de tijd totdat we die jas weer afleggen.

We staan er slechts af en toe bij stil. Wat leven is, komt heel duidelijk naar voren in de beschrijving, die de schrijfster Marguerite Yourcenar over haar gestorven moeder gaf in ‘Dierbare nagedachtenis’.  

Zij beschrijft wat het lichaam van een gestorvene is geworden: een gesloten massa, geen uitwisselingen meer met de buitenwereld. Daarmee geeft zij heel duidelijk aan wat wij als levende mensen allemaal wel doen of kunnen doen! 

Confrontatie met de dood, maakt je wakker om vooral in beweging te blijven, iets te ondernemen, iets te bedenken, iets verzinnen, iets gaan doen en soms ook eventjes iets te laten…