In de tram zit je hoger dan in een auto of op de fiets. Je blik valt sneller op ornamenten waarmee gebouwen versierd zijn. Ik vraag me af, hier in Amsterdam, hoeveel van die balkonnetjes gedragen door sterke lijven er aan me voorbij zullen gaan… Hebben wij die wel of komen die alleen in het buitenland voor? Is ons cultureel erfgoed zo rijk?
Vroeger torsten mensen veel meer op hun schouders en hoofd dan nu. Ook bij de constructie van bouwwerken van nu zie je die caryatiden niet meer.

Door iets op het hoofd te dragen ga je vanzelf kwieker staan en lopen, die ornamenten spiegelen dat. Laten we vooral zuinig zijn op ons erfgoed, kortom: joyeus rechtop!

‘Buik in, borst vooruit en trek je schouders naar achter! Vooruit: rechtop!’

Helaas wordt dat nog altijd zo gezegd. Met die bewoordingen wordt de buitenkant, de vorm, aangesproken en niet de binnenkant van de aangesproken persoon. De werkelijke bedoeling is veel vriendelijker dan het bevel: ‘ Rechtop!’ Wanneer het slome aanzien omgezet wordt in een actief voorkomen is dat prettiger om tegenaan te kijken, bovendien is dat voor de persoon zelf op termijn minder vermoeiend. Die ontdekking moet dan vermoedelijk nog gedaan worden.

 

Rechtop-zijn betekent overigens niet dat de achterkant plat moet zijn, want we hebben onze natuurlijke welvingen. Nog een misverstand is dat strekken synoniem is met extreem uitrekken en dat vastzetten inclusief de adem.

 

We steunen op onze voeten of op de zitbeenknobbels, maar stoelen hebben leuningen. Die zijn ervoor om steun te bieden. Even achterover leunen en steun nemen of dwarsgezeten op een stoel de armleuningen benutten, kan heel actief zijn en een moment van overdenking en bezinning bieden.

Hoe herkenbaar is het vage gevoel van irritatie, soms op het randje van nalatigheid, dat acuut kan omslaan in actie?

Wazig zien, de ondertiteling van een film niet goed kunnen lezen. Een lange tijd nog denken dat die film me niet echt kan boeien, dat ik mogelijk moe ben, of mezelf voorhoud dat ik liever luister omdat het goed is voor mijn begrip van het Engels. Ineens is het me duidelijk dat het onderzoek van een opticien wel eens wat op kan leveren: ik maak een afspraak voor een oogmeting.

Dingen kwijt zijn en al zoekend ruim ik mijn hele huis op. Te veel binnen gezeten en dan die onstuimige behoefte aan frisse lucht om vervolgens op de fiets te stappen en uren weg te blijven.

Mijn iPadje wil een update en het lukt niet omdat er te veel opstaat wat ik er niet afkrijg. Mijn geduld om het zelf uit te zoeken raakt op. Tijd om op zoek te gaan naar iemand die er wel kaas van gegeten heeft…

Helemaal onderaan ons lijf is de voet op een bijzondere manier meer of minder haaks aan ons opgerichte lijf verbonden door de enkel. Voeten zijn praktisch als voetstuk en bovendien zijn voeten erg handig wanneer we ergens naar toe willen gaan.

De beeldhouwer Giacometti lijkt vanuit de voet een heel lijf omhoog te trekken. Bijna alsof hij de achillespees beetgepakt heeft en vanaf de hiel naar boven er een heel lijf uit te voorschijn laat komen. Het is fascinerend dat een relatief kleine voet een heel lichaam kan torsen en kan verplaatsen. 

 

Die vliegende vogels landen op een zeker moment, maar hoe doen ze dat en waar? Op het land of in een boom, een vogelhuisje of in het water en wanneer het water bevroren is, op het harde ijs. Vogels met zwemvliezen tussen de poten, zoals eenden, ganzen en zwanen, komen heel anders neer dan vogels die ander soortige pootjes hebben en niet via het water ter aarde komen. Hoe landt een mens na een sprong? Kijk naar kleine kinderen die hun eerste springpogingen doen… Ze komen amper los van de grond. Je ziet ze eerder dieper naar beneden buigen. Het lijkt alsof we eerst het landen leren voor we ons los kunnen maken van de grond. Ergens vanaf springen, van een stoeprand, gaat makkelijker dan erop. Het is een aaneenschakeling van gewrichten die de klap opvangen, dankzij de coördinatie van spanning en ontspanning van spiergroepen. De draagkracht van voeten is erop gebouwd. Kijk naar het skelet: een voet lijkt op een sok met heel veel kleine botjes, die allemaal met elkaar moeten sporen om voor die draagkracht zorg te dragen. En dan heb ik het nog niet eens over de spieren, banden…