Teruglopend naar huis loopt een lange jongen voor me op het trottoir. Hij heeft een bal bij zich. Hij begint spelletjes te doen met die bal, tegen zijn ene knie en tegen de andere, op de punten van zijn schoenen en met allerlei variaties weet hij de bal aan de praat te houden terwijl hij blijft doorlopen.

Ik hou mijn pas wat in om te zien wat hij allemaal verzint zonder de bal te verliezen. Wat me opvalt is dat zijn bovenlijf eigenlijk niet zo heel erg meedoet, beetje krommig en zijn armen blijven wat strak naar achter getrokken.

Aan het eind van de straat, vlak voor het oversteken, vangt hij heel soepeltjes de verder omhooggetrapte bal op met zijn handen. Ik geef hem een compliment dat hij zolang die bal aan de praat heeft kunnen houden, hij lacht me toe en bedankt me. Zegt vervolgens:’Dit is wandelen voor jongeren, mevrouw!’

Ook een bed of behandelbank kan soms omhoog en omlaag. Aangezien we over het algemeen niet willen blijven liggen, komen we van dat bed of bank af.

De wekker gaat! Help, paniek en met een sprong het bed uit…

Dansers doen het efficiënt, buigen een been, pakken onder de knie vast en komen met het been wat zich strekt mee omhoog.

Kleine kinderen, waarbij in verhouding het hoofd nog te zwaar is tot het onderlijf, zullen altijd via een draai omhoog komen. Héél efficiënt! Iedereen, die wel eens rugpijn gehad heeft, gaat dat door de omstandigheden gedwongen weer op die manier doen of worden erop geattendeerd om het zo te doen…

 

Een werktafel met een pc die hoog/laag kan om eraan te staan/zitten…ja, die bestaat! Achter de computer zoals een calligraferende monnik de nodige eeuwen geleden?

 

Juist dat actieve staan zorgde ervoor – naast een flinke dosis geduld, tijd en concentratie – dat die monniken een stabiele hand hadden om de uiterst dunne lijntjes te kunnen trekken en minuscule vlakjes in te kleuren. Ze stonden niet urenlang achter elkaar, dat calligraferen werd afgewisseld met bezigheden zoals bidden, zingen, brevieren, wat licht tuinwerk misschien, een maaltijd, slapen (tussendoor een echt trappistenbiertje?).

Computeren krijgt een speciale dynamiek, wanneer je staand en zittend beeldschermwerk afwisselt. Dat dynamische ontbreekt wanneer je uren achterelkaar achter een beeldscherm blijft zitten. Zowel voor je lijf als voor je hoofd blijkt die afwisseling prettig te zijn…

Niet blijven zitten of liggen, maar in de benen komen. ‘ Sta op, ga wat doen!’ zeggen we tegen onszelf of tegen iemand in de wetenschap dat je je altijd prettiger voelt, wanneer je wat gedaan hebt en niet bent blijven hangen in een sfeer van lethargie.

Reclameplaatjes van de zogeheten ‘sta-op’ stoelen prikkelen altijd mijn fantasie en ik stel me dan voor hoe je dan vanuit je stoel op je voeten gelanceerd gaat worden, zoals een raket die de ruimte in geschoten wordt.

Er is een groot verschil, namelijk de snelheid en de richting. Niet de ruimte in, maar subtiel een landing met de voeten op de grond. Voeten die meer druk op de zolen krijgen door het gewicht wat er langzaam op komt te rusten, de functie wordt aangesproken. Heel letterlijk: sta op en wandel!

Kleine kinderen willen zelf hun schoenen aantrekken en meer dan alleen dat. Het kost soms tijd, vreselijk veel tijd om alles zelf te doen, de missers te incasseren en dan toch stug doorgaan. Toch doen we het: het geeft zoveel voldoening als het gezwoeg iets oplevert.

Een doos met kweeperen lacht me toe. De verwerking is meer een kwestie van tijd dan het werk zelf. Urenlang zachtjes koken, door de roerzeef, in een doek het sap laten uitlekken en dan tot slot het sap koken met suiker en het in potten doen. Het etiket erop met de datum en dan dat eerste toastje met kweeëngelei, niet te dun of te dik, de juiste zoetheid…dat is de kroon op het werk!

Zo gaat het met alle trainingen of welk leerproces dan ook. Geduldig herhalen van dezelfde bewegingen of handelingen, uitzoeken of je iets efficiënter kunt doen. Waar wringt de schoen dat iets niet gaat zoals je dat kennelijk in je hoofd gezet hebt. Moet het uit je hoofd? Soms heb je iemand nodig, die alles op een andere manier in beweging brengt…