Het gewone lijkt passé. Het gaat vooral om het buitengewone bij museumbezoek, winkelen, vakantie… Een onderneming met spanning. Alles is een belevenis geworden.
Ik vraag me af of het beleven wel van buitenaf opgelegd kan worden. Een belevenis is een onverwacht opgedane ervaring. Niets is persoonlijker dan dat. Waarvoor sta je open? Hoe komt iets binnen? Wanneer komt iets binnen wat je werkelijk raakt?

Het verbaast me dat kinderen vaak eerst rondkijken of alles nog hetzelfde is en missen soms iets. Ze houden juist van het vertrouwde, iets wat een plek z’n charme geeft. Ze zijn ooit geraakt door iets, hebben een ervaring opgedaan, hebben iets beleefd en hopen dat kennelijk nog eens te ondergaan.

Een krakende parketvloer in een museum en het ruikt er naar iets ouds, vitrinekasten met bijeengezochte voorwerpen…het heeft sfeer. Mijn fantasie neemt me mee naar lang geleden, toen ik er nog helemaal niet was. Het verhaal erbij kan een openbaring zijn van een wereld, die ik nog niet ken. Ook dat is een belevenis.

Of wordt er nu juist met belevenis bedoeld dat er van alles om je heen in beweging is? Dan sta je zelf stil, verpletterd door alle dynamiek rondom. Je probeert er een ordening in te zoeken. Is dat nu juist de belevenis of zit ik ernaast?

Vanmorgen was het stil en wit. Sneeuw brengt eerst stilte met zich mee. Toch duurt dat niet lang. Niks geen rust of inactiviteit: actie!

Het Plantsoen staat ineens vol met sneeuwpoppen. De ouderwetse sneeuwman met een pijp en hoge hoed op. Een, die op een kat met vrolijke oortjes lijkt. Een winterpeen als neus blijkt het nog altijd goed te doen, net als de zwarte kooltjes voor de ogen en de mond.

Wat ik me nu afvraag: hoe komt het dat er wel 37 sneeuwpoppen staan, alsof er een wedstrijd uitgeschreven is… Een Facebook actie of een tweet: “Ga je ook mee? We gaan ze verrassen. We maken een beeldentuin!”
Hoe dan ook, sneeuw maakt mensen actief: uit je stoel opstaan en naar buiten kijken, een wandelingetje door de verstilde stad, je stoepje vegen, van een heuveltje af met een slee of een sneeuwpop maken, kortom … voor elke leeftijd wat!

‘Zitten blijven tot het er staat!’ Ik hoorde deze zin voor het eerst. Het is inderdaad zo dat je de rust en de aandacht moet vinden om te kunnen schrijven. De inspiratie voor een onderwerp dient zich bij mij meestal aan tijdens een huis-, tuin- of keukenwerkje. Een voorval of observatie gaat zich uitkristalliseren tot een verhaaltje, wat later in letters uit mijn vingers valt op het moment dat ik ervoor ga zitten.

Heb ik het geduld en de discipline gekregen om elke week een blogstukje te maken door het corresponderen met mijn Oma destijds? Wekelijks schreef zij op zondagmiddag een brief met haar belevenissen van de afgelopen week. Ook al gebeurde er niets bijzonders, zij beschreef het. Onlangs kwam ik mijn eerste brief aan haar tegen. Nog wel een beetje onduidelijk wat ik toen te melden had…

 

Onlangs las ik dat iets onthouden beter gaat, wanneer je het met een pen noteert. Schrijven, zelf de letters vormen en de betekenis be-grijpen, is anders dan typen. Je verricht wel een handeling, toch ontbreekt er kennelijk iets. Vergelijkbaar met het fenomeen dat spiekbriefjes hun nut hebben: zonder te kijken weet je al wat er op staat.

Bewegingen die je maakt en je proeft de zingeving ervan, onthou je ook beter dan oefeningen doen, zonder er enig besef van te hebben van waarom je ze doet. 

Een etudeboek bij het pianospelen is geen boek met vervelende stukjes. Er is iets wat kennelijk voor veel mensen moeilijk is om in de vingers te krijgen. Wanneer je dat door hebt, dan worden etudes leuk om onder de knie te krijgen. Kortom handiger worden dan de bedenker van die oefeningen! 

Bij fysieke inspanning is het de kunst om met zo min mogelijk inspanning een bepaalde opdracht te kunnen uitvoeren. De overbodigheid achter je te kunnen laten, dat is de kunst!

 

Traditie in de kerstvakantie: naar een museum en naar de film. Ik ga naar ‘Mr. Turner’. Een bijzondere natuurlijkheid valt meteen op. Geen filmster-gezichten, maar een enorme variëteit aan markante koppen, echte mensen die we overal tegen kunnen komen.

Een levensverhaal, zo gefilmd dat ik thuis meteen een boek pak. Hoe heeft William Turner werkelijk geleefd? Hoe is zijn ontwikkeling geweest? Wat is zijn betekenis in de kunstgeschiedenis? Waarom willen we nog altijd zijn werk zien?

Een juist antwoord op die vragen valt buiten mijn beroep. Ik kan alleen zeggen dat het indrukwekkend is hoe de acteur, die Mr. Turner tot leven brengt, een bijzonder loopje heeft. Los daarvan neemt deze man ons als kijker vooral mee in de wereld van fascinatie voor beweging en kleur in de natuur: wind, water, stoom, nevelen, rook, vuur…
Wat doet het licht met beweging? Meteen komt er een beeld bij me boven van dat lage licht op een decembermiddag over de kwelders bij Noordpolderzijl en de dijk met vage contouren van schapen en iemand die over een hek klimt: een aangename leegte…