Het concert wordt gegeven op oude snaarinstrumenten. Wonderlijk toch dat er aanvankelijk zoveel bijgeluiden zijn: krakende stoelen, ritselend papier, kortom de onrust van de bezoekers laat zich eerst horen.
De muziek zelf is minder luid dan we gewend zijn, dat vraagt om aanpassing. Nee, niet door het geluid te versterken. Het is opvallend dat tijdens het concert steeds meer mensen hun ogen sluiten en dat de nevengeluiden verdwijnen. Iedereen richt zich op het luisteren. Ik merk zelf steeds meer te horen en vraag me af waarom het applaus ook niet wat zachter kan…het is hard en staat in scherp contrast met het verfijnde geluid, waar ik net aan gewend geraakt ben.

Snaarinstrumenten geven geluid door het strijken met een strijkstok, te tokkelen met de vingers, maar ook beslagen als slagwerk met hand of stok. Het Spaanse temperament dringt door, niks geen verstilling meer maar pure heftigheid. In gedachten zie ik dansende mensen met hun hakken geluid maken, maar wanneer ik mijn ogen open zie ik dat die intense bewegingen niet in voeten, maar in dansende bewegingen van de rechterarm van de gambaspeler…

De besloten ruimte van een niet te grote oude kerk is een prachtige locatie voor een concert van Oude Muziek. Bij de entree is op de tussendeur van het halletje een emaille bordje bevestigd. Het ziet er oud uit; mensen moesten er kennelijk vroeger ook op geattendeerd worden dat voeten vegen onnodig dweilwerk scheelt.

Andere oplossingen: inloopmat of schoenen uit…

Het is een indrukwekkende verzameling schilderijen bij elkaar in het Rijksmuseum.

Het echte schilderij ervaar ik toch heel anders dan de afbeelding in een boek. Het actieve weerkaatsen en opnemen van de belichting door het schilderij zelf, dwingt me om naar een standpunt te zoeken om de geportretteerde (n) goed te zien. Elk schilderij ontwaakt in het heden: ik zie mensen, zoals Rembrandt ze gezien moet hebben.

Wat me zo treft, zijn de ogen. Ogen die je aankijken en die je vasthouden met hun blik. Het ene oog altijd net even anders dan het andere, iets groter of indringender of juist verlegen en milder, misschien een dominant kijkend oog of wat het ook mag zijn. Ook ogen die in de verte staren met een blik, waarbij je buitengesloten blijft en toch betrokken bent.
De blik in samenhang met de houding roept een herkenbaar gevoel op.

Bijzonder dat er door de tijd heen in de menselijke uitstraling niets veranderd is.

Henri Matisse in het Stedelijk! Matisse verbind ik met vrolijkheid, lange lijnen en gekleurde vlakken. Bijzonder hoe hij knipsels ging maken, toen het schilderen hem fysiek te zwaar was. Zijn biografie is zeker de moeite waard om iets van te weten.

Contouren van menselijke vormen, anders dan een schaduw, geeft een beeld hoe het lichaam een totaliteit is. Je kunt geen arm isoleren van de rest, die arm maakt deel uit van het geheel.

Op die expositie is een film te zien: Matisse knipt niet met zijn grote schaar, zijn schaar is het vaste punt waar het papier doorheen draait.
Het doet denken aan een bedreven naaister, die de stof stuurt onder het voetje van de naaimachine door. Je kunt ook zeggen dat Matisse het vaste en het bewegende punt omdraait, hij laat ogenschijnlijk het papier in zijn ene hand het werk doen via zijn andere hand, die een schaar vast heeft. 

Het Noorderplantsoen is voor alle jaargetijden. Een tijdje terug schreef ik over de plotseling verschenen sneeuwpoppen, nu alles ontluikt komen groepjes mensen in sportieve kleding oefeningen doen. Rekken en strekken, krachtsoefeningen waarbij er soms iemand vreselijk hard staat te schreeuwen dat er volgehouden moet worden. Er zijn hardlopers en joggers, wandelaars en slenteraars, geconcentreerde meditatieve bewegers, mensen met ballen in actie, wielrenners en gewone of buitengewone fietsers. Voor ouders met kinderen, de hondenuitlaters en de mensen met een rollator of rolstoel is er ook nog plek. Iedereen komt in beweging op een eigen manier.

 

 

 

 

 

 

 

Zodra de zon een beetje warmte afgeeft, zijn alle grasvelden bezaaid met zonaanbidders op dekentjes…rust en bezinning? Nu nog bootjes in de vijvers, want wat is er heerlijker dan op een hete dag te spelevaren op het water, maar zo warm is het nog niet.