Klinkers klinken
Het verzakte terras wordt opgehoogd en opnieuw gelegd met de oude waaltjes, bakstenen, klinkers. Ik ben binnen aan het werk. Mijn oren vangen een geluid op alsof kinderen met houten blokken aan het spelen zijn en torens bouwen. Die torens vallen dan van tijd tot tijd natuurlijk om. Net als die blokkentorens: klinkers klinken!
“Mevrouw, deze echte gebakken steentjes werken zoveel prettiger dan betonnen stenen. Kijk, er zijn er met een merkteken.”
Er zijn drie stenen tevoorschijn gekomen, die gemerkt zijn met een H. Ze liggen nu verborgen tussen de anonieme steentjes. Behoedzaam betreed ik het nieuw gelegde paadje en vraag me even af hoeveel voetstappen deze oude klinkers al over zich heen hebben gehad. Behalve dat klinkers klinken, geeft ook elke voetstap een klank, waaraan we iemand herkennen. De kleur van de klank zegt of het een vrolijke of een verdrietige stap is, een zware of een lichte, een verlegen aarzelende stap of een doortastende tred… Hup, het zand moet tussen de steentjes in geveegd worden. Alle kratertjes moeten vol. Rustig door vegen. Het blijkt een bijzonder meditatief werkje te zijn wat ik voorlopig dagelijks kan herhalen.
