De stilte van het concert
Op het podium van de grote zaal staat eenzaam een vleugel in het licht. Ik zit hoog op de laatste rij, de concertvleugel oogt nietig van zo ver weg.
De pianiste stapt doelbewust op het instrument af, haar beide armen bewegen mee door het vlotte tempo van haar stap: ze heeft zonder aarzeling ons, het publiek, wat te melden via haar instrument.
De zaal wordt stil. De zaal is stiller dan stil: er hangt een geconcentreerde spanning van stilte en aandacht wanneer Maria João Pires de sonate van Schubert speelt.
Zij laat de adembeweging in de muziek horen en voelen, de zaal ademt mee.
Denken gaat over in een gelukzalig voelen: ik ben er en ik ben er niet.
