Vliegende vogels
Een reportage over vogels op de tv fascineert me. Vogels hebben armen, die we vleugels noemen. Ze zetten daarmee hun vlucht in om er daarna niet meer mee te bewegen, ze drijven met hun vleugels op de lucht. Wanneer ik ernaar kijk willen mijn schouderbladen al bijna naar achteren trekken om armbewegingen zijwaarts breed in te zetten. Ik stel me voor hoe het is om zo’n condor te zijn. Vast anders dan een mus, merel of meeuw… 
De schouderblad-bewegingen gaan in fasen door mijn armen tot in mijn vingertoppen, de brede beweging op en neer wordt ritmisch afgemaakt. Met een impuls omhoog en met een bijna zegenend gebaar terugdalend tot de volgende impuls doorkomt. Om het gevoel van zweven te krijgen moeten mijn benen in actie komen, zodat mijn armen ver uiteen gespreid mee mee kunnen gaan in flauwe bochten alsof er werkelijk sprake is van thermiek. Het grappige van het imiteren van vliegen en zweven is dat je vanzelf rechtop komt, je borstbeen heft en de wervelkolom strekt. Door zo heel veel breedte te ervaren, is de strekking van je lijf een cadeautje! Alles wat neigt tot krom trekt spontaan weg…
