Handleiding
Mijn oog viel op een boekje met een foto van een boer die aan zijn trekker sleutelt met de titel: het onderhoud van de landbouwtrekker. Een boekje uit 1957 in de Ceres land- en tuinbouwreeks.
In het voorwoord staat dat deze handleiding gebruikt dient te worden n a a s t het instructieboekje.
Ieder hoofdstuk heeft paragrafen, met het teken zoals vroeger in schoolboekjes, een beetje lijkend op de vioolsleutel in bladmuziek. Het zijn korte overzichtelijke stukjes: uitleg met een foto, een gedetailleerde tekening en luchtige tekeningetjes met iets grappigs om de lezer wakker te houden. Ieder hoofdstuk eindigt met een samenvatting.
Ik nam het mee omdat je zelden meer zo uitvoerig bij de hand genomen wordt om je iets technisch eigen te maken. Een nieuwe telefoon, tv of wat voor apparaat dan ook doet het niet zomaar. Instructieboekjes blijven lastig leesbaar. ‘Zen en de kunst van het motoronderhoud‘ heeft me destijds inzicht gegeven in de manier hoe je een instructie kunt lezen. Je moet er namelijk achter zien te komen met wat voor instelling die handleiding geschreven is, dan snap je het.
Heeft dit iets met bewegen of fysiotherapie te maken? Ja, want iedere fysiotherapeut heeft ook zijn of haar eigen invalshoek. Daarom zijn al die verschillende opvattingen ook zo mooi om naast elkaar te leggen. Een oud boekje, zoals dit over de landbouwtrekker, geeft ook inspiratie om iets eigens te ontdekken in alle literatuur over hoe je je eigenlijk bewegen kunt of kan omgaan met je lijf.
