Bewogen verleden
Soms kom je na zoveel jaar terug op plekken van vroeger. De speeltuin, die ineens kleine schommels heeft en de hoge glijbaan is lang niet zo hoog als in je herinnering. Het huis van je Oma blijkt helemaal niet dat enorme paleis te zijn. Kom je in je oude straat…nee, het is niet meer de laan van vroeger. Ik heb de ervaring om door een maquette te rijden, een soort vergroot Madurodam. Alles is keurig onderhouden, maar het leven is eruit.
Oude foto’s kijken, van die zwartwitte met zo’n gekarteld wit randje… Ja, dat ben jij en daar sta ik. Of moet je zeggen: zo zagen we er zoveel jaar geleden uit. Ben je nog wel zoals toen? Heb je je ontwikkeld? Ben je anders zichtbaar geworden? En wat zit er dan allemaal nog verborgen?
Wonderlijk is dat wat de tijd doet met beelden, of ze nu in je geheugen geprent zijn of dat je de tijd van vroeger terugziet op een foto.
Stilstaande beelden zijn het, de beweging is eruit terwijl er een andere beweging rustig doorgaat: de tijd. De bomen krijgen hun jaarringen.
Er staat een boek in mijn boekenkast ‘De Tijd, de grote beeldhouwer’ een boek met korte verhalen van Marguerite Yourcenar. Zoiets is het wel als je naar vroeger terugkijkt, merkwaardig dat de bomen zoveel groter geworden zijn, die leven. Knaagt aan de rest de tijd des tijds?
