Bewegen en buitenlanden

Het is vakantietijd. Om in de stemming te komen lees ik een Engels gidsje over de Franse stad Lille. Het is duidelijk dat het voor de mensen aan de andere kant van Het Kanaal geschreven is. Lille is de eerste stad op het continent, wanneer je vanuit Londen met de trein gaat. Het hoofdstukje ‘What to take’ begint dan ook met de mededeling dat je de pot Marmite mee moet nemen, al is het waarschijnlijk wel verkrijgbaar in een supermarkt. Verder lees ik het advies om iedereen altijd een hand te geven omdat de Fransen dat graag doen en het onbeleefd is om dat na te laten.

marmite kopieklein

Ieder land heeft z’n gewoonten en z’n specifieke bewegingen. Kom je op Trinidad en wil je autorijden, dan moet je eerst ter plekke rijles nemen en zelfs examen doen. Het gaat daar vooral om de specifieke gebaren, die je met je linkerarm uit het open raam moet maken. (Ja, ze rijden daar links.) Dat gesticuleren doen wij hier niet zo, altijd die raampjes open, veel te fris.

Hier in de stad word ik verrast door verkeersregelaars, die druk gebarend het verkeer op een kruispunt in goede banen leiden omdat de stoplichten het niet doen. Allemaal enthousiaste armbewegingen, heel eventjes moet ik aan Trinidad denken. Het zijn niet alleen de gebaren, dat warme zonnige weer van daar… komt dat nu ook?