Veerkracht
Bij temperaturen rond het vriespunt lagen de helleborussen (kerstroos) met bloem en stengel plat op de grond. Zodra de temperatuur opkroop, kwamen die stengels omhoog. Dit gebeurde een aantal keren. Tot het moment dat er één stengel genoeg van had en uitgevloerd bleef liggen, terwijl de rest zich oprichtte.
Toch is er een onweerstaanbare veerkracht. Iedere dag kwam die ene stengel dan toch een klein beetje omhoog om zich met z’n bloem bij de andere bloemen te voegen. Omdat het zo tergend langzaam ging, kon ik dat proces goed observeren.
De steel richt zich vanuit de basis op en de bloem hangt als een moderne keukenkraan in een boogje naar beneden gericht. Tot een zeker moment de stengel achterover buigt waardoor het oprichtmoment zich vanaf de achterkant meer naar de bloem toe kan verplaatsen. De bloem wordt opgetild zoals een gewichtsheffer zijn gewicht omhoog stoot met de kracht vanuit zijn benen. Ook deze bloem bloeit nu tussen de andere bloemen met volledig opgerichte stelen.
Het bijzondere bij het volgen van zo’n proces is, dat je gaat denken over hoe je zelf rechtop gaat staan. Kleine kinderen doen het nog zo als die plant. Ben je geen kind meer, dan doen we het meestal anders en minder efficiënt. Zitten hersens dan in de weg of zijn we het gevoel kwijtgeraakt? Waar zit dat plantaardige stukjevanzelfsprekendheid in ons?
