Plafond

Een foto in de krant: de Schotse kunstenaar Richard Wright en zijn assistenten liggen op rolstellingen op hun rug. Zij beschilderen de plafonds aan weerszijde van de Nachtwacht-zaal in het Rijksmuseum. De positie van hun benen is verschillend. Waarschijnlijk zoekt iedereen op z’n eigen manier de minst ongemakkelijke uitgangspositie om dat precieze schilderwerk naar behoren te kunnen doen. 

 

Hoe zou dat geweest zijn in de Sixtijnse Kapel in Rome? Michelangelo zo heel hoog op z’n rug liggend of toch misschien staand voor zich uit schilderen? Zou hij af en toe last gehad hebben van een lamme arm of een stijve nek?

In het zwembad de baantjes op mijn rug; ik kijk naar het plafond om koers te houden. Mijn armen gaan omhoog uit het water voor een eigen stijl rugcrawl, mijn benen zijn ook in beweging. Een gedachte borrelt boven: hoe zou het zijn om op het droge, net zo op mijn rug liggend, te tekenen en te schilderen? Heel anders voor mijn armen dan dit zwemmen op mijn rug, waarbij ik geniet van alle bewegingsvrijheid. 

Ik ben benieuwd naar die plafonds straks in het verbouwde Rijksmuseum…
Of al het goeds straks van boven komt of van een andere kant? Beste lezer: Gelukkig Nieuwjaar!