Gemiddeld
Soms zijn er hele lange mensen in de praktijk en soms zijn er juist mensen, die erg kort van stuk zijn. Een jaar of wat terug heb ik een ochtend met alle lange mannen achter elkaar geplanned. Bij ‘het wisselen van de wacht’ trof de ene lange man een andere lange man. Of er ooit een blik van verwantschap vanwege de lengte geweest is? Ik heb er niet op gelet, wel dat ik zelf iemand recht in de ogen kon kijken. Daarom ging ik op een bankje staan. Die lange mensen kijken min of meer gedwongen bijna altijd naar beneden om contact te maken met iemand anders. Ik wilde uitzoeken of iemand minder last van rug of nek had als ik op ooghoogte stond, want de nek volgt de oogbewegingen. Ik ben geen wetenschappelijk onderzoeker en evenmin een statisticus: het bleek verrassend te zijn om mij nu niet van bovenaf, maar rechtstreeks aan te kijken.
Bij mensen die juist lengte missen ligt het weer anders. Iedere stoel is te hoog, altijd bungelende benen. Alles lijkt boven je macht te zijn. Een aanrecht of een eetkamertafel zijn standaard in hoogte omhoog gegaan. Verder altijd naar boven kijken om iemand min of meer recht in de ogen te zien. Dan ga je bijna vanzelf op je tenen lopen en misschien ook wel verbaal compenseren als je dat in je hebt. Ik ben zelf steeds meer bij de mensen wat korter van stuk gaan horen omdat ‘wij’ allemaal langer worden.
De maatschappij lijkt ingesteld te zijn op gemiddelden. Ik denk dan meteen aan de grijze massa en zoek naar kleur. Gelukkig is niemand helemaal gemiddeld en dat is maar goed ook! O, wat zou dát saai zijn…
Reacties
Comments are closed.
Nee he Rike, geen grijze massa. De mensen die er “boven uitsteken”
dat mag niet in Nederland, ze zijn bijzonder. Maar leve de kleurrijken
die verdienen vooral onze aandacht. En de kleinen die misschien
“groots”zijn.