Ongemakken en klusjes
Iedereen kent het fenomeen van die dagen dat er van alles misgaat. Lampen gaan kapot, de computer hapert, je breekt een kopje (schoteltjes blijven doorgaans heel), de vuilniszak valt om, koffieprut floept eruit op de net schoongemaakte vloer… De ervaring leert, dat het beste is om te wachten tot het over is. Dan houden de kuren van de laptop spontaan op. Je hebt intussen vervangende lampjes aangeschaft, want die zaten natuurlijk niet meer tussen de reservelampjes. Kortom, de tijd komt vanzelf om alles weer in het reine te krijgen.
Dan die ene lamp, met zo’n staafje dat tussen twee houdertjes geklemd moet worden. Het nieuwe staafje erin geprutst, maar de lamp gaat niet aan. Met die theedoek dat nieuwe staafje er weer uit geprutst en denken ‘dit kan ik niet’. Er moet een deskundige bij, maar deskundigen hebben een wachtlijst en toch wil ik maandagmorgen gewoon licht in de werkkamer. Vooruit nog één keer proberen: een extra lamp gehaald, een trappetje om er goed bij te kunnen, brilletje op en goed kijken hoe het mechaniek werkt. Er zijn minuscule contactpuntjes waartussen het staafje het wél moet doen. De veertjes, die even uitgerekt moeten worden om het staafje ertussen te krijgen, zijn in de loop der jaren wat stug geworden. Maar ik wil LICHT en er kwam LICHT; met toewijding en geduld het gewoon zélf gedaan.
Is denken iets niet te kunnen een verwachting op niets gebaseerd? Ga je aan de slag zonder verwachtingen, dan komt de oplossing door rustig proberen, in de gaten krijgen hoe iets werkt, kort gezegd: niet denken maar doen! Ik koester natuurlijk wel het tevreden gevoel dat ik het nu weet voor een volgende keer. Al is er wel zo’n stemmetje van binnen:’Hoe vaak zal ik die valkuilen nog tegenkomen?’ En dan zegt een andere stemmetje: ‘Het oude adagium, Rike, met vallen en opstaan leren we lopen en dat blijft, ook al word je tweehonderdtien!’
Reacties
Comments are closed.
Heb je ‘m niet gezien de Plaagkabouter, hij zit soms stilletjes te wachten om je beet te nemen.En dan!!! Komen z’n vriendjes er ook nog aan, En dan zit je op die middag waarop je eingenlijk vrij had en je 1000 dingen van plan was, zomaar 2 1/5 uur met de hepldesk in gesprek, zonder oplossing.
Gelukkig komen dan na een onrustige nachtrust de Hulpelfjes (met wat geduld) aangevlogen. En zie daar!!!! het werkt weer.
Poeh, liever niet iedere week.
DIt is een herkenbaar verhaal. Het frustreert en een kleine hulpeloosheid slaat toe. Waarom is er niet gewoon een systeem en kan je een lamp niet indraaien. Een oefening in geduld en dat onrustige gevoel van binnen de baas blijven. Maar tevreden mag je zijn als het je is gelukt! GIng het met die computer ook maar zo.