Verfdoosje
Mijn eerste opklapbare verfdoosje kocht ik zo’n 25 jaar geleden. Ik had ontdekt hoe leuk het is om schetsjes te maken. Aanvankelijk kleurde ik die tekeningetjes – zwarte inkt uit een tekenpen – met het restje van mijn espresso. Een mooi zacht bruin kleurtje geeft iets extra’s dan alleen met een beetje spuug die strenge zwarte lijn wat te vervagen door er met een vinger wat vlekkerigs van te maken.
Ik heb ontdekt dat op een terrasje zitten veel meer te bieden heeft dan alleen een kopje koffie: er komt zoveel voorbij!
Kleur in het leven dus! Mijn tekenboekjes zijn vrolijker geworden na de aanschaf van een klein verfdoosje. Een opklapbaar penseeltje, een proefflesje van shampoo met water erin, een frommelig papieren zakdoekje voor het overtollige nat en een etuitje om alles in op te bergen plus een tekenboekje met lekker papier maakt mijn standaardinventaris compleet.
Ondertussen gemerkt hoe moeilijk het is om de juiste kleur te mengen en toen ik zag hoeveel meer kleurtjes er te koop zijn, kon ik het niet laten om wat extra kant-klare-kleurtjes in een apart doosje te doen. Ik moest denken aan het boek van Jean Renoir over zijn vader: ‘Pierre-Auguste Renoir, mon Père’. Dat er verf in tubes kwam, was iets nieuws. Renoir verzet zich er niet tegen, memoreert wel dat verfmenger als beroep verdwijnt , maar zonder die tubes geen Impressionisten zoals Cézanne, Monet, Sisley en Pissarro, die buiten hun atelier in de natuur gingen schilderen.
Sinds een paar maanden kon ik mijn tweede doosje – met die net even andere kleurtjes – nergens meer vinden. Foetsie, weg… Vanmorgen was het zover: ik heb me getrakteerd op een leeg doosje en kleurtjes uitgezocht om het te vullen, op twee lege plekken na. Nu zit ik in dubio, zal ik die lege plekken opvullen met twee blokjes uit het oude doosje of laat ik het oude doosje in tact en wacht tot ik bepaalde kleuren mis? Ik kan natuurlijk ook twee doosjes meenemen als ik op stap ga…
wordt vervolgd
