Skelet
De blokkendoos bij het Europaplein wordt beetje bij beetje uitgepakt. Eerst was het een afgedekt karkas. Nu gaat het snel, de bovenste twee blokken laten zich goed zien, bijna alsof er al mensen in wonen. Toch is het vreemd, want beneden is nog verpakt.
Ik vroeg het een architect. Hij vertelde me dat gebouwen – vooral in gebieden waar aardbevingen voorkomen – gebouwd worden als een skelet met flexibele delen, zoals gewrichten, die aardschokken kunnen opvangen. De buitenkant wordt er als een huid tegenaan geplakt. Daarom kan het dat bij gebouwen in aanbouw, bakstenen van boven naar beneden verschijnen, terwijl de simpele leek toch denkt: ‘hoe kan dat? Zelfs een eenvoudig muurtje heeft een fundering nodig.’ De buitenkant is geen dragende muur meer, het is bekleding. De stevige constructie zit binnenin.
Leuk om te horen hoe moderne gebouwen toch iets menselijks meegekregen hebben. Ook voor mensen is het lang niet altijd vanzelfsprekend om die flexibiliteit efficiënt toe te passen. Er worden niet voor niets tilcursussen gegeven om overbelasting te vermijden bij zware beroepen.
