Papierversnipperaar
Januari is de tijd om op te ruimen, een oud jaar mag vernietigd worden. Ik zie 2003 vluchtig door mijn handen gaan, vis er soms nog iets aardigs uit, de rest mag weg of bijdetijds uitgedrukt: delete!
In het kader van Slow (zie blog vorige week) is de papierversnipperaar een leuk apparaat. Matigheid betrachten met papier erin stoppen. Ik hoor acuut aan het geluid hoe ik bezig ben. Krijgt dat smalle mondje teveel papier tegelijk, dan gaat het apparaat brullen. Ben je een tijdje bezig, dan weigert hij ineens: het motortje is warmgelopen. Dat is het moment om ouderwets bonnetjes stuk te scheuren! Niet in van die mooie reepjes maar domweg ongenuanceerd scheuren. Het is heerlijk om iets stuk te maken omdat het stuk moet.
Dat scheuren deden we al op onze eerste verjaardag, toen het papier aantrekkelijker leek dan het cadeautje zelf. De goede gevers zijn soms wat ongeduldig dat de aandacht niet meteen naar het cadeautje zelf gaat: de geluiden, die bij het openscheuren van het inpakpapier horen, zijn in eerste instantie interessanter. Het is mooi om te zien met hoeveel aandacht het scheuren gedaan wordt en wat voor geluiden er allemaal tevoorschijn komen tijdens die bezigheid. Had ik die ervaring van het effect van geluid opnieuw, bezinning door de papierversnipperaar?
Daarom deze week geen tekeningetje, maar geluid bij dit stukje.
