Het handvat

Soms zijn er dingen waarmee je een speciale band hebt. De handrem van de Peugeot 404 bijvoorbeeld, die pakte zo prettig vast. Speciaal vanwege dat prettig vastpakken, heb ik een jaar of wat geleden een replica van een oud strijkijzer gekocht.


Mijn moeder was meester in het verzinnen van ‘werkjes’ voor mijn broer en mij. Een van die werkjes was op zolder zakdoeken strijken. Later werd dat uitgebreid tot wat meer gecompliceerde kledingstukken. De strijkbout was een relatief zwaar ding met een speciaal deukje voor je duim, de handligging verder was ook perfect. Hij had een prachtig neusje, waarmee je knopen goed kon omzeilen.  Als een oceaanstomer die door hoge golven zijn koers weet te behouden en een afgevlakt wateroppervlak achter zich laat, zo werden de kreukels van het wasgoed gladgestreken.

 

Misschien heeft het mooie neusje van die strijkbout ermee te maken, dat ik strijken nog altijd een leuk werkje vind en het met plezier doe. Het is in ieder geval een werkje met altijd resultaat en bovendien bezorgt het me een tevreden gevoel. Jezelf de tijd gunnen om er gewoon mee te beginnen, die stap neig ik wel eens uit te stellen.

Het rustig heen en weer bewegen met zo’n prettig in de hand liggende strijkbout is een vorm van meditatie, gedachten kunnen alle kanten op of komen tot rust en dan ineens is het voorbij: stapeltjes schoon en gestreken wasgoed willen opgeborgen worden en het gewone leven neemt z’n gang.