Witte wereld
Mooi is het buiten met al dat wit! Het eerste wit doet verstillen, stadsgeluiden verstommen, vogelgeluiden overdag vallen meer op, de geparkeerde auto’s lijken op een ingesneeuwde file.
Een jaar of wat terug, uit de stad lopend richting huis, trof ik een verdwaasde mevrouw aan. Ze zat met de benen recht vooruit op een spekgladde stoep. Been gebroken. Dat zijn de momenten dat een mobieltje zijn nut bewijst! Aan haar moet ik altijd even denken als de stoep weer wit is en ik ga vegen. Al eerder heb ik genoemd dat het vegen van je straatje zo’n leuk werkje is. Zeker als het gesneeuwd heeft dan is het buiten zo lekker. Ik zorg er wel voor om handschoenen aan te hebben om zachte gevoelige handen te houden voor mijn werk.
Afgelopen week liet iemand zich ontvallen dat mannen van nu zulke hele andere handen hebben dan vroeger, toen er nog geen pc’s waren. Niet meer hakken met een bijl en zagen met een handzaag. De ouderwetse mechanische schrijfmachine, de echte tikmachine, daar moest je nog echt kracht in je vingers voor hebben wilde je een letter op het echte papier krijgen. Nu tikt het niet meer maar piept het bij een zachte aanraking van de toetsen of hoor je een monotoon geluid van een machine die ons werk uit handen neemt. Geen handen met eelt en ontwikkelde spieren maar verfijnde handen zonder kloven: gemanicuurd door wat ze doen.
http://www.youtube.com/watch?v=1NjI2NRwrCM&feature=related
Met je handen in de aarde wroeten of als alles bevroren is met een bezem je straatje doen, rooie wangen krijgen en een doorbloed lijf tot in de vingertoppen: het geeft mooie handen die laten zien dat we met onze handen uit de voeten kunnen.
