Vliegles
Donderdag was het zover: de mereltjes verlieten het nest! Dat gaat niet zomaar, dat uitvliegen. Pa en Ma Merel blijven druk met het aanvoeren van voedsel, terwijl het kroost zomaar ergens tussen het groen geland en gestrand is. In de hortensia niet te hoog van de grond piept een jonge merel, nog meer een bolletje veren dan een vogeltje.
Ik moest denken aan een zwembad, waar een kind op het randje staat te drentelen, moed verzamelt en in het diepe springt. De een heeft wat meer aanmoediging nodig dan de ander. Zo leek Pa Merel de volgende dag vanuit het morellenboompje een van zijn kleintjes – al meer een kleutervogel – aan te moedigen om naar hem toe te vliegen.
Zaterdag zag ik in het zwembad hoe een meisje met heel veel rust en geduld zwemles kreeg. Op verschillende manieren wordt haar ervaring met het water aangeboden. Ze ontdekt al doende de fenomenen van water zoals drijven, het hoofd onder en boven water, vooruitkomen op je buik of op je rug en springen in het water! Dit bedenk je allemaal niet, net als ademen dat doe je omdat je leeft. Leren is uitgenodigd worden om te doen, ervaringen opslaan en daarvan gebruik maken. Het is inspirerend om een geboren docent aan het werk te zien of het nu Pa Merel is met een jong of een mens die haar eigen ervaringen uitwisselt met een ander.
Mijn moeder zei me destijds: ‘Onderwijzen is geen vak, onderwijzers zijn een ras. Dat ben je of je bent het niet.’
